Chemie Academie - Sulfietbepaling in wijn

Je zag ongetwijfeld al eens op het etiket van een fles wijn ‘bevat sulfieten’ staan. Waarom vermeldt het etiket dit? Hoeveel sulfieten bevat de wijn precies? Is er veel variatie tussen verschillende soorten wijn? We duiken samen met de leerlingen in de chemie van wijn en gaan - op basis van chemische analyse - op zoek naar een antwoord op bovenstaande vragen. Al sinds de Romeinse tijd worden sulfieten als bewaarmiddel toegevoegd aan wijn, om deze te beschermen tegen zuurstof en de gevolgen ervan. Aan witte wijn worden meer sulfieten toegevoegd dan aan rode wijn. Rode wijn bevat namelijk van nature meer tannines. Dit zijn antioxidantia, stoffen die zelf gemakkelijk worden geoxideerd. Hierdoor verhinderen ze dat andere stoffen in de oplossing geoxideerd worden, en dus bederven. Vooral de pitten, steeltjes en schillen van druiven zijn een bron van tannines. Deze gisten mee bij het maken van rode wijn, terwijl voor witte wijn enkel het sap gist. Daardoor bevat witte wijn veel minder antioxidantia, en bederft witte wijn dus sneller. Om de houdbaarheid van witte wijn te verhogen, wordt er soms zwaveldioxide, natriumsulfiet of natriumwaterstofsulfiet aan toegevoegd. De concentratie van deze bewaringsmiddelen is gereguleerd omdat sulfieten schadelijk kunnen zijn voor de gezondheid. De maximaal toegelaten hoeveelheid natriumsulfiet in een fles wijn is strikt geregeld door de overheid en er zijn ook richtlijnen voor de aanvaardbare dagelijkse dosis sulfiet die een persoon kan opnemen (per kg lichaamsgewicht). Tijdens deze sessie van de Chemie Academie zullen wij onderzoeken of verschillende stalen witte wijn effectief voldoen aan de normen opgelegd door de overheid. We maken daarvoor gebruik van chemische analyse, meer bepaald redoxtitratie, voor de kwantitatieve bepaling van de aanwezige sulfieten.